ಆಕೆಯ ಹೆಸರನ್ನು ನೀವು ರಮಣಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಿ. ಆಕೆ ಮನೆಯಿಂದ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಅರ್ಧ ಕಿಲೋಮೀಟರು ನಡೆದುಕೊಂಡೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು.ಬಸವನ ಗುಡಿ ಬ್ಲಾಕಿನಿಂದ ಆಕೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನ ಎದೆಗವುಚಿಕೊಂಡು ಆ ಕಡೆ ಈ ಕಡೆ ನೋಡದೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ, ಆಗಾಗ ವಾಹನಗಳ ಹಾರನ್ನಿನ ಸದ್ದಿಗೆ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ತಲೆ ಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಸಾಗಿದರೆ ಕಾಲೇಜು ತಲುಪುವವರೆಗೆ ಆ ಕಡೆ ಈ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವನು ಭರತ್. ಪಕ್ಕದ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಡಿಪ್ಲೋಮಾ ಓದುತ್ತಿದ್ದವನು ಅವನು. ಒಂಭತ್ತನೆಯ ತರಗತಿಗೆ ಅವಳ ಬೆನ್ನು ಬಿದ್ದವನು ಮೂರುವರ್ಷಗಳವರೆಗೂ ಅವಳನ್ನು ಎಡೆಬಿಡದೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನವೂ ಆಕೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಅವಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜಿನವರೆಗೆ ಬರುವುದು, ಆಕೆ ಕಾಲೇಜು ತಲುಪಿದ ಮೇಲೆ ವಾಪಸು ಹೋಗಿಬಿಡುವುದು, ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಸಂಜೆ ಕಾಲೇಜು ಬಿಡುವ ಮುನ್ನವೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದು, ಬಿಟ್ಟ ತಕ್ಷಣ ಅವಳನ್ನು ಬೆನ್ನೆತ್ತಿ ಮನೆಯ ವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಆಕೆ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಹೋದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವುದು ಅವನ ನಿತ್ಯದ ದಿನಚರಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ಮದನನ ಕಥೆಯೇ ಬೇರೆ. ರಮಣಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದ ದಿನವೇ 'ಅವಳು ನನ್ನ ಹುಡುಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಯಾರೂ ಕಣ್ಣಾಕಬಾರದು..' ಎಂದು ತಾಕೀತು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಸ್ವಲ್ಪ ಒರಟನಾದ್ದರಿಂದ ಅವನ ಮಾತು ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಬೆಂಚಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವನು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರೂ ಅವರನ್ನು ಜಗಳ ಮಾಡಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇಂತಹ ರಕ್ಷಕರ ನಡುವೆಯೇ ಇದ್ದ ರಮಣಿ ಮಾತ್ರ ಇಬ್ಬರನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಲವೂ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವುದೆಲ್ಲಿ ಬಂತು. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಂತೂ ಆಕೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಹೊರಗೆ ಭರತ್ ನ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ.?
ಆದರೆ ರಮಣಿ ಸುಂದರಿ ಎಂದು ಒಂದೇಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಬಿಡಬಹುದಿತ್ತು. ಬಟ್ಟಲು ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದವು. ಅದೊಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನಾನು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಕಾಲಿನ ಹತ್ತಿರ ಪೆನ್ನಿನ ಕ್ಯಾಪೊಂದು ಬಂದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ನಾನು ಬಗ್ಗಿ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಹಿಂದುಗಡೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮದನ 'ಏಯ್ ಅದನ್ನೆತ್ತಿ ಅವಳಿಗೋ ಕೊಡು..' ಎಂದಾಗಲೇ ಅದು ರಮಣಿಯದು ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು. ನಾನು ಆಕೆಯ ಕಡೆ ತಿರುಗದೆ ಹಾಗೆ ಎತ್ತಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ರೀತಿ ಮತ್ತೆ ಕ್ಯಾಪು ನನ್ನ ಕಾಲಬಳಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದು ಬೀಳಲು ಶುರುವಾದಾಗಲೇ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು ಆಕೆ ಬೇಕೆಂತಲೇ ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬುದು. ಸರ್ಪಗಾವಲಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ..? ಇಲ್ಲಿ ಅವರಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಇದ್ದದ್ದು ಇಬ್ಬರು ಏಕಮುಖಿ ಪ್ರೇಮಿಗಳದ್ದು. ಒಂದು ದಿನವೂ ಮಾತನಾಡಿಸದ ಆದರೆ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೇಮಿಗಳೇ..ಆದರೆ ಆಕೆ ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಅಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕೆ ಬೇಡವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಆಕೆಯ ಗೆಳೆತನ, ಸಾಂಗತ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಳು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ನಕ್ಷತ್ರಿಕರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಹೇಗೆ ಎಂಬುದೇ ದೊಡ್ಡ ತಲೆ ನೋವಾಗಿತ್ತು ನನಗೆ. ಆದರೆ ರಮಣಿ ಅದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಪೆನ್ನು ಬೀಳಿಸುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಳು . ನಾನು ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟಾಕ್ಷಣ ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಏನೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಒಂದು ನೋಟಕ್ಕೆ ನಾನು ಇಡೀ ದಿನ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬಹುಶ ಅವಳೂ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳೆನೋ. ಆಗತಾನೆ
ದಿಲ್ ವಾಲೆ ದುಲ್ಹನಿಯಾ ಲೇ ಜಾಯೆಂಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇಡೀ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಅದರದೇ ಮಾತು. ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಆ ಸಿನೆಮಾದ ಹಾಡಿನ ಗುನುಗು. ಶಾರುಕ್ ಅಂತೂ ನಮಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದ್ದಂತೂ ನಿಜ. ಶನಿವಾರ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸಿನಿಮಾಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಿದ್ದೆವು. ಮದನ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದವನು 'ನೋಡು ಈವತ್ತು ರಮಣಿ ಬರ್ತಾಳೆ.. ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಏನೋ ಮಾತಾಡಬೇಕಂತೆ...' ಎಂದಿದ್ದ. ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ರಮಣಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬುದ್ದಿವಂತೆಯಾಗಿದ್ದಳೆಂದರೆ ತಾನೇ ಮದನನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿ ನೀನೆ ನನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡು ನಾನು ಅವನೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡಬೇಕು ಎಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಅದನ್ನು ಮಹಾಪ್ರಸಾದವೆಂಬಂತೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದ ಮದನ ನನಗೆ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದ್ದ. ನನಗೆ ಭಲೇ ಹುಡುಗಿ ಎನಿಸಿತ್ತು.
ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಅಕ್ಕಪಕ್ಕ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. ಸಿನಿಮಾದ ಪ್ರತಿ ದೃಶ್ಯ, ಹಾಡು ಅದ್ಭುತ ಎನಿಸಿತ್ತು. ಅದೆಂತಹದೋ ಅನನ್ಯ ಭಾವ ನನ್ನನ್ನು ತುಂಬಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಚಿತ್ರ ಮುಗಿಯುವವರೆಗೆ ನಾವಿಬ್ಬರು ಒಂದೂ ಮಾತನಾಡಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಾತನಾಡಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿತ್ತು.
ಆಕೆ ಪ್ರೊಪೋಸ್ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ನಾನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದೆ. ಅಥವಾ ನಾನು ಪ್ರೊಪೋಸ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದಳು.ಅಥವಾ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಪ್ರೊಪೋಸ್ ಮಾಡುವ ಪ್ರಮೇಯವೇ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ
ದಿಲ್ ವಾಲೆ ದುಲ್ಹನಿಯಾ ಲೇ ಜಾಯೆಂಗೆ ಚಿತ್ರದ ಹಾಡು ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಇದೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾದದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಹಾಗೆ ಮೆಲುಕುಹಾಕುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ ಶಾರುಕ್, ಕಾಜೋಲ್ ಎಲ್ಲ ನೆನಪಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಇಡೀ ಚಿತ್ರಣವೇ ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. ಒಂದು ಸಿನೆಮಾ, ಹಾಡು ನಮ್ಮನ್ನು ನಮ್ಮದೆಯ ಚರಿತ್ರೆಯ ಪುಟಗಳಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡಿಬಿಡುವ ವಿಸ್ಮಯದ ಅರಿವಾಯಿತು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೋ ಬಹುಶ ಹಾಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಆವತ್ತೆಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು..? ನನಗಂತೂ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳು ರಂಗೇರಲು ಕಾರಣ ಶಾರುಕ್ ಮತ್ತು ಕಾಜೋಲ್, ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್, ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತದರ ಇಂಪಾದ ಗೀತೆಗಳು, ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಸಿನೆಮಾದ ಯುಗಳ ಗೀತೆಗಳು, ಇಂಪಾದ ಸಂಗೀತ ಮೈ ನವಿರೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮದೇ ಕಾಲೇಜು ಗೆಳತಿಯರನ್ನು ಕನಸು ಕಣ್ಣಿನ ಮೂಲಕ ನೋಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಈವತ್ತು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಬರೀ ನೆನಪನ್ನಷ್ಟೇ ಹೆಕ್ಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಹಾಡುಗಳಿದ್ದರಷ್ಟೇ ಅದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗುವುದು ಎನಿಸುತ್ತದೆ.ನಾನಂತೂ ಸಿನೆಮಾದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯೇ ಬೆಳೆದವನು. ಸಿನೆಮಾದ ಹಾಡುಗಳೇ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದ ಪ್ರಮುಖ ತಿರುವುಗಳು. ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ
ಬಾಜಿಗರೋ ಬಾಜಿಗರ್ ನಿಂದ ಹಿಡಿದು
ಮುಂಗಾರುಮಳೆಯೇ ಏನು ನಿನ್ನ ಹನಿಗಳ ಲೀಲೆ ವರೆಗೆ ಮೈ ನವಿರೇಳಿಸುವ ನವಿರು ನವಿರಾದ ನೆನಪುಗಳು ಮನಸುಗಳನ್ನು ತಂಪಾಗಿಸುತ್ತವೆ.
ಅದೆಷ್ಟು ಸಿನೆಮಾಗಳು ನನಗೆ ಅದ್ಭುತವಾದ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುತ್ತದೆ.ಆ ಹಾಡುಗಳು ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದರೆ ಬೇರೆಯದೇ ಮಾಯಾಲೋಕ ಕಣ್ಣಂಚಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ.ಆ ನೆನಪಿನ ಭಾಗವಾದ ಅವರೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾದರೂ ಅವರೆಲ್ಲಿರಬಹುದು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹನಿ ನೀರು ಜಿನುಗುತ್ತದೆ.ಅದರ ಭಾವ ನಮಗರಿವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
.ಸಿನೆಮಾ ಪ್ಯಾರದಿಸೋ ಚಿತ್ರದ ನಾಯಕನಂತೆ.
ಸಿನೆಮಾ ಪ್ಯಾರಡಿಸೋ ಸಿನೆಮಾದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ದೃಶ್ಯ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದು. ಸತ್ತ ಆಲ್ಫ್ರೆದೋ ನಾಯಕನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಸಿನೆಮಾದ ರೀಲನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿರುತ್ತಾನೆ. ನಾಯಕ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನೋಡಬಾರದಿದ್ದ ಚುಂಬನದ ದೃಶ್ಯಗಳಿದ್ದ ರೀಲು ಅದು. ಅದನ್ನು ನಾಯಕನಿಗಾಗಿ ಎತ್ತಿ ಇಡುವ ಆಲ್ಫ್ರೆದೋ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಮರೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ. ಅದನ್ನು ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾ ಕಣ್ಣೀರಾಗುತ್ತಾನೆ ನಾಯಕ. ನಾನು ನೋಡಿರುವ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿಯುತವಾದ ಅದ್ಭುತವಾದ ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಅದೇ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ನಿಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸುವ ಹಾಡುಗಳು ಯಾವುವು? ಅಥವಾ ಸಿನೆಮಾ ಯಾವುದಿರಬಹುದು? ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ.
